راهنمای دیواره‌های سنگنوردی

به عقیده ما سنگنوردی فقط یک ورزش نیست بلکه سبک زندگی و شیوه تفکر هم هست.
طیِ مسیر صعود، اون جاهایی که سخت میشه و فکر می‌کنی دیگه کارت تمومِ و پاندولی از رگ گردن بهت نزدیکترِ و هرچی چشم چشم می‌کنی هیچ گیره‌ایی نمی‌بینی یا بدنت خالی کرده، کلِ وزن بدنت روی یک تیکه سنگ به اندازه بند انگشت و نوک پات هست ولی به خودت میگی فقط یه کوئیک دیگه و با همین امید به زحمت خودت رو تکون میدی دست و پات رو به زود میاری بالا میخَزی رو دیواره و چند سانتیمتر خودت رو بالاتر میکِشی چند سانتیمتری که گاها برات از چند متر هم بیشتر احساس میشه، سرانجام میرسی به کوئیک! بعدش کوئیک بعدی، بعدی، بعدی تااا می‌بینی رسیدی به کارگاه و مسیر رو تاپ کردی! 🙂 البته که همیشه بخت و شرایط باهات یار نیست ولی هروقت که تاپ کنی همه اون نشدن‌ها یادت میره.

هر صعودی هم داستان خودشو داره عین زندگی، گاهی اوقات تو پیچ و خمِ مشکلات زندگی به خودت میگی دیگه کارم تمومه! از این مخمسه جونِ سالم به در نمی‌برم اینبار دیگه هیچ امیدی نیست، ولی میگی بذار یه تلاش دیگه بکنم این راه هم امتحان کنم و میبینی میشه و همینطور مسلسل‌وار مشکلات رو عین کوئیک‌های مسیر سنگنوردی پشت سر میذاری و سرانجام mission accomplished ماموریت انجام شد! می‌بینی که این همه راه رو اومدی و شد، تونستی اینبار هم موفق بشی و برسی به کارگاهِ زندگی و مسیر رو تاپ کنی. اونجاست که به خودت افتخار میکنی و خودت رو بین زمین و آسمون رها میکنی و تنها چیزی که تو رو توی این زندگی نگه‌میداره طناب امید هست، طنابی فقط به ضخامت تقریبیِ 1 سانتیمتر!

امیدواریم طناب رویا و امیدِ زندگیِ هیچکس پاره نشه، ما آدما بدون امید و رویا هیچی نیستیم، فقط زنده‌ایم!