سنگنوردی ورزشی بسیار مهیج است که به عنوان یک ورزش سرعتی و استقامتی نیز شناخته می شود و می توانید با وارد شدن به این رشته ورزشی توانایی و قدرت بدنی خود را محک بزنید. این رشته نیز همانند رشته های ورزشی دیگر به وسایل و تجهیزاتی مخصوص نیاز دارد و حتی می توان گفت تجهیزات این رشته قدری تخصصی تر از دیگر رشته های ورزشی است و نیازمند آن است به طور خاص با هر وسیله و کاربرد آن آشنا شویم.

در مطلبی با عنوان سیر تا پیاز سنگنوردی شما را با سنگنوردی آشنا کردیم. در این مطلب قصد داریم تجهیزات مورد نیاز این رشته را به طور خاص و مفصل برای شما معرفی کنیم:

لوازم مورد نیاز سنگنوردی:

• هارنس
• کلاه ایمنی
• تلفن همراه
• کفش سنگنوردی
• تجهیزات حمایتی و فرود
• انواع کارابین: HMS- گلابی‌شکل- ساده- پیچ
• ATC
• پودر و کیسه پودر
• لباس صخره نوردی
• هشت فرود
• دیزی چین (Daisy Chain)
• یومار
• چکش سنگنوردی
• میخ‌ (Piton) سنگنوردی
• رول و مته رول
• کرول
• گری گری (Grigri)
• طنابچه پروسیک
• شانت
• فی فی هوک (Fifihook)
• قرقره(Pully)
• ریورسو (Reverso)
• تسمه (اسلینگ) و کوییک‌درا
• connect adjiust (خود حمایت)
• پله رکاب
• ابزارهای حمایت میانی

هارنس (Harness):
هارنس تسمه های از جنس چرم، پارچه یا فلز به هم متصل شده می باشد که برای نگه داشتن افراد جهت کار در ارتفاع استفاده می شود. این وسیله معمولا با توجه به نوع ارائه شده به دور کتف ها و ران پاها قرار گرفته و اتصال آن از طریق یک طناب و قلاب به نقطه ای ثابت محکم می باشد که در زمان سقوط ناگهانی شما را معلق نگه می دارد و مانع از پرتاب شدن به سمت پایین و سقوط می گردد. از مهم ترین انواع هارنس، هارنس ایمنی و هارنس کوهنوردی است.

هارنس ایمنی کار (Safety Harness): طراحی این مدل هارنس ساده است و از تعدادی تسمه برزنتی تشکیل شده است و در پشت و میان دو کتف این مدل، محلی برای اتصال طناب و قلاب وجود دارد.
هارنس کوهنوردی (Climbing Harness): این مدل از هارنس ها، علاوه بر دارا بودن تسمه های دور کتف و ران پا، دارای یک بالشتک می باشد که دور کمر را نیز مهار می کند. و با توجه به اینکه کوهنوردان در بسیاری مواقع روی دیواره ثابت می مانند و نیاز دارند برای استراحت دقیقه ای به صورت نشسته باشند، این مدل هارنس ها دارای صندلی هستند. هارنس کوهنوردی برای عملیات امداد و نجات نیز قابل استفاده است. هارنس های کوهنوردی معمولا بسیار مجهز تر و کامل تر و البته گران تر از هارنس های ایمنی هستند.

کلاه ایمنی (Helmet):
كلاه ايمنی يا كلاه كاسكت از تجهیزات مورد نیاز در سنگنوردی است كه وظیفه اش محافظت از سر در مقابل ریزش سنگ، یخ، ابزار و … و ضربه های غیرقابل پیش بینی می باشد. کلاه ایمنی سنگنورد همچنین باید کاملا روی سر او کاملا راحت باشد و اصلا احساس سنگینی نداشته باشد و وقتی سر را حرکت می دهد جابجا نشود، همچنین تسمه های کناری کلاه باید زیر گوش قرار بگیرند تا سبب برخورد و سایش با گوش نشوند. این کلاه ها نیز باید دارای تهویه مناسب برای تنفس باشند.
کلاه ایمنی انواع مختلفی دارد شامل کلاه ایمنی قدیمی پلاستیکی که برای محافظت از ضربه‌هایی که از بالا وارد می‌شوند، مناسب هستند و در مهار کردن ضربه‌ها از کنار به‌ خوبی عمل نمی‌کنند و کلاه‌های مدرن سبک که هسته پلی استیرنی به‌ همراه پوسته نرم دارند که به‌ خوبی از سر محافظت می‌کنند ولی به‌ دلیل جنس‌شان شکننده‌تر هستند. نوعی دیگر از کلاه‌های ایمنی هستند که هیبریدی نام دارند که از فوم پوشیده شده با لایه‌ی پلاستیکی ساخته شده‌اند که هم وزن سبکی دارند و هم به خوبی از سر محافظت می کنند.

 

کفش سنگنوردی:
کفش سنگنوردی کاملا اختصاصی برای این رشته و صعود به دیواره ها طراحی می شود و کفی صاف با انعطاف کم و چسبنده و عاری از هر گونه عاج دارد و معمولا روی قوزک پا را می پوشاند. کفش سنگنوردی در مدل های مختلف از کف صاف تا موزی شکل و برند های مختلف در بازار برای خرید وجود دارد، اما به طور کلی برای خرید کفش سنگنوردی دقت کنید جنس سبک محکم و قوی داشته باشد، در پای شما راحت باشد و اندازه و شکل کفش تغییر نکند. همچنین در صعودهای عرضی و طولی باید لبه های سفت و سختی داشته باشد، پنجه کفش که در برگیرنده انگشتان پا است نیز باید سخت و محکم باشد و کف کفش با دوام و لبه های کناری آن دارای کیفیت خوبی باشد.

 

کارابین:
کارابین (برگرفته از ریشه کلمه آلمانی Karabinerhaken به معنی قلاب کارابین) یکی از پر کاربردترین ابزارها در رشته های کوهنوردی است و به یک حلقه فلزی اتصال دهنده ای گفته می شود که از آلیاژهای سبک آلومینیومی یا فولاد ساخته می شوند و از یک طرف قابلیت باز شدن دارد که به آن سمت دروازه می گویند. از این وسیله معمولا برای سنگ نوردی، قایقرانی و کوهنوردی و همچنین برای ساخت ساختمانهای بلند یا تمیز کردن پنجره ها نیز استفاده می شود. کارابین‌های صنعتی بیشتر از جنس فولاد می باشند. در ایران اصطلاحا به کارابین قفل شونده کارابین پیچ می گویند.

کارابین ها به سه صورت ساده، پیچ و اتومات هستند و اشکال کارابین عموما به صورت D نامتقارن، گلابی شکل، D شکل، اووال (OVALL) است و بر اساس زبانه دهانه، به دهانه صاف، دهانه خم، با دهانه قفل شونده و کارابین های با دهانه سنجاقی، تقسیم بندی می شوند. کارابین های گلابی شکل دهانه بزرگی دارند که اتصال طناب و ابزار را به آنها آسان می کند.

قدرت کارابین‌ها در سه جهت تعیین می‌شود: 1- طولی (محور بزرگ)، 2- عرض بغل (محور کوچک)، 3- عرض هنگام باز بودن (محور بزرگ باز یا دهانه باز) که همراه با استاندارد آن بر ر وی بدنه حک شده است که به معنای قدرت کافی ابزار می باشند.

کارابین HMS (گلابی‌شکل) بیشترین نوع کارابین مورد استفاده در سنگنوردی است و دارای دو نوع با سیستم قفل ایمن (SafeLock) و کارابین هایی که سیستم قفل آنها ناایمن (قلاب شکل) است، می باشند.

 

ATC:
نوعی از تجهیزات سنگنوردی با ترمز دینامیک هستند و در صعودهای فنی برای حفاظت، حمایت و یا فرود استفاده می‌شوند و به طور ویژه برای حمایت کردن و فرود هنگام سنگنوردی و کوهنوردی طراحی شده است. این وسیله نیروی ترمز را از طریق نیروی دستی روی طناب تولید می‌کنند.

 

پودر و کیسه پودر:
پودر و کیسه پودر هر دو در سنگنوردی جز تجهیزات ضروری این رشته هستند. وظیفه پودر این است که قدرت نگهداری گیره ها، به خصوص در هوای گرم را بالا ببرد و عرق دست را جذب کند. البته به این نکته توجه داشته باشید که استفاده بیش از حد از پودر باعث لغزندگی گیره ها می شود. کیسه پودر نیز که از نامش پیداست محل نگهداری پودر است که معمولا به پشت هارنس وصل می شود.

سعی کنید همیشه از پودر های با چسبندگی بالا برای ایجاد اصطکاک بیشتر بر روی گیره های اصطکاکی و با درصد خلوص بالا که موجب ماندگاری بیشتر پودر بر روی دست می شود، استفاده کنید و همچنین کیسه پودرهایی خریداری کنید که حجم کافی و مناسب برای استفاده در سالن و طبیعت داشته باشد و درب آن نیز بسیار محکم باشد و هیچ منفذی برای خروج پودر نداشته باشد.

 

لباس سنگ نوردی:
لباس مناسب سنگنوردی باید در حتما راحت باشد و اجازه حرکات آزاد را به شما بدهد. همچنین برای شرایط جوی و آب و هوایی محیط مورد نظر مناسب باشد.

 

هشت فرود (Figure 8):
این وسیله شکلی همانند عدد هشت در اعداد انگلیسی دارد که برای تکنیک های فرود دره نوردی طراحی شده است. فقط در فرود ها و بر اساس شکست طناب عمل می کند. این ابزار اشکال مختلفی دارد مانند حالت مربع شکل یا هشت فرود زبانه دار. این نکته را حتما در نظر داشته باشید که هشت فرود به دلیل فشار شدیدی که در زمان مهار سقوط به طناب وارد می کند، جهت حمایت توصیه نمی شود.

 

دیزی چین (Daisy Chain):
دیزی چین یکی از وسایل سنگنوردی است که به عنوان بخشی از وسایل بالا رفتن از صخره استفاده می شود و در واقع اسلینگ دوخته شده ای است که برای متصل کردن فرد به ابزار جدید کار گذاشته می شود.

 

یومار:
از نمونه ابزارهای صعود یومار می باشد که کارکردی مانند طنابچه پروسیک دارد اما از طنابچه پروسیک ایمن تر، قوی تر و سریع تر هستند. این ابزار برای صعود سریع تر بر روی طناب استفاده می شود. یومار دارای دستگیره ای است که به راحتی قابل جابجایی بر روی طناب است. نحوه صعود با آن نیز به صورت پله پله می باشد.

 

نکات ایمنی استفاده در یومار برای جلوگیری از خطر:

دقت کنید همیشه طناب کاملا عمود بر شیار دهانه یومار قرار گیرد.
از شکست طناب در دهانه فک خاردار یومار جلوگیری کنید.
از باز کردن و یا دست کاری ضامن یومار جدا پرهیز نمایید.
از فکین خاردار یومار خود باید کاملا مراقبت کنید و آن را حتما تمیز کنید تا گل و لای بین آن باقی نماند.

 

چکش سنگنوردی:
چکش سنگنوردی که از سطحی صاف و کوبنده آن برای کوبیدن میخ ها و از نوک کند آن برای بیرون کشیدن ابزارها، تمیز کردن شکاف های کثیف و کار گذاشتن ابزارهای کوبیدنی کوچک استفاده می شود و معمولا دسته اش از جنس لاستیک می باشد که برای کاهش لغزش در دست است.

 

میخ‌ (Piton) سنگنوردی:
میخ های سنگنوردی که معمولا از جنس فولاد نرم و یا آلیاژ کروم و فولاد در انواع و اشکال مختلفی ساخته می شوند. برای زدن میخ در سنگنوردی باید یه خوبی توسط چکش در سنگ فرو کرد و اصطلاحا صدای جان آن را شنید، که اگر این کار به درستی انجام نشود، صدای خفه ای که اصطلاحا به آن صدای مرگ می گویند شنیده می شود.

زدن میخ و برداشتن آنها به تخته سنگ آسیب می زند و اثرهای ناخوشایندی بر تخته سنگ و طبیعا می گذارد، بنابراین این ابزار توسط صعود کنندگان مدرن به عنوان یکی از آخرین روش ها و ابزارها برای ایجاد حمایت و برای محافظت در یک مسیر استفاده می شوند و یک روش ثانویه برای حفاظت هستند.

بدنه کلی یک میخ سنگنوردی از 4 بخش تشکیل شده است:

قسمت چکش خور (Anvil): این بخش انتهای میخ یعنی همان قسمتی است که ضربات چکش به آن وارد می شود.
قسمت چشمی: این بخش همان سوراخ در انتهای میخ است که برای وصل کردن کارابین به میخ و گرفتن حمایت از میخ استفاده می شود.
قسمت بدنه اصلی یا شفت: قسمت بلند میخ است که به درون شکاف فرو برده می شود.
قسمت سرمیخ (blade): قسمت نازک بلند میخ که به درون شکاف فرو می رود.
رول و مته رول:
از رول زمانی استفاده می شود که هیچ شکافی در دیوار و سنگ برای نصب ابزار وجود ندارد. همچنین به وسیله دستگاه رول پانچ می توان یک کارگاه خوب و مطمئن در محل دلخواه ایجاد کرد. به یاد داشته باشید هنگام صخره نوردی از زدن رول در شکاف ها و ترک ها باید خودداری کنید. دقت کنید که محل مورد نظر دارای پوسیدگی و فرسایش نباشد و حتما با ضربات چکش سطح پوسیده را از بین ببرید.

 

کرول:
کرول از تجهیزات بالارونده در سنگنوردی است که تقریبا عملکردی مانند یومار دارد، اما نمونه به روز تر و متفاوت تر آن است. یکی از این تفاوت ها آن است که طراحی کرول به نحوی است که وقتی روی سینه کاربر قرار می گیرد، موجب ناراحتی فرد استفاده کننده نمی شود و از ایجاد درد در قفسه سینه سنگنورد جلوگیری می کند.

 

گری گری (Grigri):
یکی از نمونه ابزار های سنگنوردی برای صعود و حمایت با استفاده از طناب است. این وسیله عملکردی شبیه کمربند ایمنی ماشین دارد که در تصادف ناگهانی قفل می شود و از سرنشین محافظت می کند، این ابزار هم در هنگام سنگنوردی اگر سقوط ناگهانی برای صعود کننده پیش بیاید، قفل می شود و نقش ایمنی بسیار قوی را ایفا می کند و از جان کاربر محافظت می کند. از ویژگی های یک گری گری خوب این است که در هر نقطه‌ای از طناب ترمز بگیرد و به راحتی قفل شود یا به اصطلاح ترمز بگیرد. همچنین علاوه بر کیفیت بالا و پوشش مقاوم، باید طوری طراحی شود که استفاده از آن نیز راحت باشد.

 

طنابچه پروسیک:
طنابچه پروسیک یک طناب کوتاه است که با استفاده از دو طنابچه مناسب و با زدن گره پروسیک که باید نحوه گره زدن آن را یاد بگیرید، می توانید به راحتی از طناب بالا یا پایین بروید.

 

شانت:
یکی دیگر از تجهیزات مورد استفاده در سنگنوردی شانت است که جنس آن از آلیاژ تیتان سبک و مقاوم است و برای خود حمایت و فرود به کار می رود. این ابزار در عین اینکه بسیار سبک است، مقاومت بالایی دارد و و ضامنی برای اتصال به هارنس است.

 

فی فی هوک (Fifihook):
ابزار فی فی هوک در سنگنوردی به هارنس کاربر متصل است و در مواقع نیاز او را به ابزار میانی متصل می کند. همچنین از این ابزار برای صعود و اتصال به پله رکاب و تثبیت موقعیت در صعود های مصنوعی نیز استفاده می شود و سوراخ پایین آن نیز برای اتصال طنابچه به رکاب یا کیسه بار به کار می رود.

 

قرقره(Pully):
ابزاری بسیار مناسب دارای چرخ با بلبرینگ های آب بندی شده است جهت حرکت روان و بهتر طناب و بالا بردن بهره مکانیکی است، همچنین با ترکیب قرقره ها می توان بارهای سنگین با نیروی بسیار کم را بالا کشید. توجه داشته باشید اگر در زمستان یا هوای سرد از قرقره استفاده می کنید، به این نکته توجه کنید که قرقره قابلیت کار کردن با طناب یخ زده و گل آلود را داشته باشد همچنین مقاومت بالا در برابر ساییدگی هم دارا باشد.

 

ریورسو (Reverso):
ریورسو از ابزارهای حمایت و فرود چند منظوره است و کاربرد بسیاری در سنگنوردی دارد. این ابزار سبک وزن و در عین حال بسیار کاربردی که استفاده از آن نیز بسیار آسان است، برای دیواره نوردی، مسیرهای چند طوله و کوه نوردی فنی و جهت اتصالات پا رکاب به یومار، خودحمایت های کوتاه و بلند و … استفاده می شود. همچنین برای حمایت هم زمان یک یا دو صعود کننده، تبدیل سریع وضعیت خود ریورسو به وضعیت حمایت نفر سرطناب هنگام صعود در مسیرهای مرحله ای، امکان آزادسازی آسان و تدریجی ابزار تنها با یک کارابین و به کارگیری کارابین برای آزادسازی ابزار هنگام قرار گرفتن تحت فشار نیز کاربرد دارد.

 

تسمه (اسلینگ) و کوییک‌درا:
اسلینگ تسمه ای دوسر دوخت با دوخت های استاندارد است که قابلیت تحمل وزن استاندارد 22KN را دارند. اسلینگ ها باید از ضریب ایمنی و کیفیت بالایی برخوردار باشند تا در انجام عملیات از پاره شدن و باز شدن دوخت های آن جلوگیری شود، زیرا ممکن است موجب شود به افراد در حین استفاده صدمه بزند. اسلینگ ها ابعاد و اندازه مختلف با کاربرد متفاوت دارند که معمولا از نوع بلند آن برای حمایت و زدن کارگاه و از مدل کوتاه آن برای حمایت های میانی و اتصال طناب به رول استفاده می شود.

برای دوخت های اسلینگ از چرخ های مخصوص استفاده می شود که موجب قفل شدن گره ها در یکدیگر شده و باعث مقاومت بالای آنها می شود. نخ استفاده شده در دوخت اسلینگ داینیما اغلب قابل رنگرزی نیستند و نخ رنگی که در بافت آن به کار می رود، از جنس فیلر نایلونی هستند و برای کمک به حفظ انسجام اسلینگ در بافت آن استفاده می شود.

اسلینگ داینیما: این نوع اسلینگ ها نسبت به وزن سبک خود به شکل عجیبی قوی هستند و در مقابل سایش و قطع شدن از تسمه های نایلونی مقاوم تر هستند. داینیما بعد از تا کردن آن حجم خیلی کوچکی پیدا می کند که این کار، جمع کردن آن در لوپ های هارنس را آسان می کند، به ویژه اسلینگ های 60 سانتی متری که برای بلند کردن طول کوئیک به کار می رود. اسلینگ داینیما به دلیل قطر کمی که دارد، در مقایسه با اسلینگ های نایلونی می توانند از جاهای باریک عبور کنند و برای بسته شدن به پیتون ها (میخهای سنگنوردی) عالی هستند. مزیت دیگر اسلینگ داینیما در برابر اسلینگ نایلونی این است که آب را زیاد جذب نمی کند و یخ نمی زنند در نتیجه برای صعودهای زمستانی گزینه هوشمندانه ای به حساب می آید.

 

کوئیک درا (اسلینگ کامل):
کوئیک درا نیز نوعی تسمه محکم و مستحکمی است با این تفاوت که دو عدد کارابین به دو سر آن متصل است که از یک طرف داخل رول های کار شده روی دیواره های طبیعی یا مصنوعی و از طرف دیگر طناب سنگنورد داخل آن قرار می گیرد که اگر سنگنورد سقوط کرد، رابط میانی سنگنورد و طناب حمایت باشد و از سقوط نهایی او جلوگیری کند. این وسلیه برخلاف وزن سبک خود، مقاومت بسیار بالایی در برابر فشار دارد و در زمان سقوط سنگنوردان تا چند تن فشار را تحمل می کند، حتی دیده شده است که رول ها از دیواره کنده شده اما اسلینگ ها پاره یا شکسته نشده اند.

 

ابزار خود حمایت (connect adjiust):
از نمونه ابزارهای سنگنوردی است که برای استراحت حین صعود به کار می رود. این ابزار به هارنس متصل می شود و برای اتصال ایمن و سریع شخص به کارگاه یا بر روی طناب توسط کارابین و ابزارهای ثابت و متحرک استفاده می‌گردد. ابزار خودحمایت باید دارای یک بازوی کوتاه و یک بازوی بلند باشد. در ضمن حتما دقت کنید که اگر از طناب برای خود حمایت استفاده می کنید، باید از طناب دینامیک نو و از نوع تک طناب با متراژ حدود 3 متر استفاده کنید.

 

پله رکاب:
پله رکاب یک حلقه پای تسمه طنابی یا نردبان های مشبکی هستند که به عنوان ابزاری قابل اعتماد و راحت برای صعود مصنوعی بر روی طناب به یومار با طناب یا مستقیماً روی انکر برای پیشروی روی کلاهک یا سقف، متصل می شود. پله رکاب ها تعداد رکاب و سابزهای مختلفی دارند و بسته به نوع دیواری که قصد صعود دارید، باید مدل مناسب را انتخاب کنید.

 

توجه داشته باشید برای اگر صعود شما از یک دیوار با مسیرهای متعدد برای صعود آزاد است، از پله رکاب کوتاه تر تا زمانی که به هارنس خود متصل می شوید استفاده کنید، زیرا فضا و وزن کمتری اشغال می کند و اگر از یک مسیر مصنوعی صعود می کنید به پله رکاب بلندتر نیاز خواهید داشت.

 

ابزارهای حمایت میانی:
این ابزار ها شامل فرند (Friend)، ترایکم (Tri-Cam) و ابزارهای غیر متحرک مانند هگزان (Hexentrics) و کیل (Chock) هستند که در سنگنوردی و کوهنوردی استفاده زیادی دارند.

فرند (Friend): با حمایت میانی گشتاوری بهترین گزینه برای کارگذاری در شکاف های باریک است. فرند ها از جنس ترکیبی آلومینیوم و فولاد ضد زنگ است که تضمین کننده امنیت همیشگی این ابزار است. به طور کلی وقتی ری جاردین سنگنورد به نام آمریکایی ایده این ابزار را در ذهن خود داشت، فکرش را نمی کرد روزی سنگنوردان این جمله را همیشه بگویند که هیچ چیز مانند یک فرند کار نمی کند، هیچ چیز.

در استفاده از فرند بادامک های این ابزار برای استفاده در یک شیار موازی به شیوه ای خود را تطبیق می دهند که یک سنگنورد یا کوهنورد در یک شکاف تنوره ای خود را ثابت نگه می دارد، سپس پای سنگنورد نیروی وزن او را در جهت کف کفش هدایت می کند و طبق قانون عمل و عکس العمل دیواره های دو طرف تنوره او را نگه می دارند و بر اساس این قانون، بادامک های یک فرند نیروی یک سقوط را به دیواره های شکاف محل قرار گرفتنش منتقل می کند.

ترایکم (Tri-Cam): یک ابزار غیرفعال است که از یک قطعه آلیاژ آلومنیوم با شکلی خاص که به یک نوار متصل است تشکیل شده است و سایزهای مختلفی دارد. این ابزار را در شکاف سنگ‌ها قرار می دهند و کشش باعث می‌شود تا قسمت بیرونی ابزار به سنگ فشار بیاورد و محکم‌تر داخل شکاف بنشیند. نصب و برداشتن این ابزار آسان نیست و نیاز به مهارت و تمرین دارد ولی جز ابزارهای ارزان و سبک در سنگنوردی است و برای بعضی شکاف‌های کوچک و کم عمق مانند عرض 10 تا 140 میلی متر قابل استفاده است. همچنین این ابزار برای شکاف‌های افقی بسیار کاربردی است.

هگزان (Hexentrics): این ابزار اولین بار توسط یوان شوینار و تام فراست اختراع شد و در ابتدا هگزنتریک نام داشت و یکی از ابزارهای میانی حمایت و حفظ جان و جلوگیری از آسیب ناشی از سقوط برای صعودکننده در سنگنوردی است. از این ابزار به جای میخ و چکش در سنگنوردی استفاده می شود، زیرا میخ به صخره ها آسیب می زند اما، هگزان وقتی در حفره و شکاف صخره‌ها قرار می گیرد، دیگر نیازی به استفاده و کوبش چکش نیست و آسیب صخره هم در کار نیست و معمولاً برای اتصال هگزان به طناب از یک کارابین استفاده می‌شود. هگزان به دلیل داشتن وزن کم و نداشتن قطعه متحرک (مکانیکی) در صعودهای آلپی بسیار استفاده می شود.

از هگزان می توان به صورت فعال و غیرفعال استفاده کرد. اگر به صورت فعال استفاده کنید مانند بقیه ابزارها و نات‌ها است با این تفاوت که فقط کمی بزرگتر و با شکلی متفاوت تر می باشد. استفاده فعال در شرایطی است که ابزار تحت کشش باشد و این عمل باعث می‌شود با فشاری که هگزان به دیوارهٔ شکاف می‌آورد در جای خود محکم‌تر قرار بگیرد و ماننده ترایکم عمل کند.

کیل (Chock): ابزارهای فلزی با اشکال و ابعاد مختلف اند که برای قرار گیری در شکاف های محدود شونده استفاده می شوند. کیل ها جز ابزارهای ارزان و سبک وزن می باشند و اگر درست گذاشته شوند، قابل اطمینان می باشند. این ابزار معمولا در یک ست به فروش می رسند و معمولا در دو دسته از نظر سایز در کنار همدیگر هستند و در دو کارابین جدا از هم قرار می گیرند.

طناب ها:
یکی از مهم تری و کاربردی ترین و ضروری ترین وسایل سنگنوردی و کوهنوردی طناب است و وظیفه مهم حفاظت از جان کاربر را به عهده دارد. طناب در قطرهای مختلفی در دسترس است که جهت متصل کردن سنگ نورد به کارگاه فرود و صعود به کار می رود.

 

سنگنوردی چیست؟

سنگنوردی یا صخره‌نوردی به فعالیتی گفته می شود که با ابزارهای فنی بر روی صخره‌های طبیعی یا دیوارهای سالنی به صورت عمودی یا افقی انجام می شود. این رشته ورزشی رده سنی خاصی ندارد و از کودکان تا بزرگسالان با داشتن توان جسمی و حرکتی و زیر نظر مربی کارآزموده می توانند انجام دهد.

تاریخچه سنگنوردی

در قرن بیستم با به وجود آمدن سالن‌های سنگنوردی، بیش از ۲۵ میلیون نفر به این رشته گرایش پیدا کردند. این سالن‌ها برای اولین بار در آمریکا و با عضویت بسیاری از کوهنوردان فنی تاسیس شد.
در سال ۳۲۷ قبل از میلاد، فتح صخره سوگدیان ازبکستان توسط سربازان اسکندر انجام شد. این فتح با صعود ۳۰۰ نفر آغاز و در آخر ۳۲ نفر کشته‌ به جای گذاشت. در قسمت‌های بومی آمریکا مانند آریزونا یا نیومکزیکو نیز نمونه‌هایی دیگر از صخره‌نوردی ساکنان به چشم می‌خورد که خانه‌هایی در میان صخره‌ها ساخته اند که بدون استفاده از طناب قابل دستیابی نیست.
در سال ۱۴۲۹ آنتوان دو میل به درخواست چارلز هشتم به قله منت آیگویه در جنوب فرانسه صعود کرد. این صعود را می‌توان تولد کوهنوردی و سنگنوردی دانست. اواخر قرن نوزدهم نقطه جدایی سنگنوردی و کوهنوردی بود. این زمانی اتفاق افتاد که کوهنوردان برای صعود به یک قله بدون پیمایش آن، تکنیک‌های خاصی را آموزش دیدند. آنها با استفاده از تکنیک‌های صعود مصنوعی مسیر‌های یک قله را صعود میکردند.
در سال ۱۸۸۶، والتر پری هاسکت اولین صعود فری سولوی سوزنی ناپس را در انگلستان ثبت کرد. این صعود تولد سنگنوردی در انگلستان و او پدر سنگنوردی در بریتانیا شناخته شد.
جهت متصل نمودن ابزارهای دیگر به میخ، هانس فلیختل اتریشی در سال ۱۹۱۰ یک سوراخ به میخ استاندارد اضافه کرد. همچنین کارابین فولادی توسط اتو هرتسوگ ساخته شد. دو ابزار دریل سنگ و بولت نیز تا سال ۱۹۲۷ اختراع شدند. تکنیک‌های سنگنوردی اروپا در دهه ۱۹۲۰ در آمریکا نیز گسترش یافت. سنگنوردان نیز همانند کوهنوردان شروع به ایجاد باشگاه کردند و مسیرهای غیرممکن کم‌کم قابل صعود شدند.
امیلیو کومیچی که زاده‌ی ایتالیاست نیز اغلب به دلیل اختراعات فراوان به عنوان پدر سنگنوردی در عصر مدرن شناخته می‌شود. او ابتدا غارنورد بود و سپس به سنگنوردی روی آورد. اختراع بیواک، پله رکاب متعلق به وی است و همچنین باعث رشد ابزارهای دیگر شد. وی به دلیل سقوط در سال ۱۹۴۰ درگذشت.

در ابتدا ابزارهای سنگنوردان کم بود و حتی فنون کار با طناب نیز مانند امروزه وجود نداشت بود و این باعث به خطر افتادن جانشان می‌شد. ابزارهایی مانند کارابین‌ها و میخ‌ها اوایل قرن بیستم توسعه یافتند. در جنگ جهانی دوم طناب نایلونی ظهور کرد. اولین کفش سنگنوردی با لاستیک نرم را پیر آلین در سال ۱۹۳۵ ساخت و تا قبل از آن سنگنوردی بدون کفش صورت میگرفت.

دیواره ال کاپتان توسط یک تیم به سرپرستی وارن هاردینگ با بیش از یک ماه تمرین صعود مصنوعی، در سال ۱۹۵۸ فتح شد که بعدها این دیواره تبدیل به خانه دیواره‌نوردی شد. در قرن نوزدهم شکلی از هارنس وجود داشت اما تا دهه ۱۹۶۰ شکل مدرنش ساخته نشد. اولین هارنس سنگنوردی توسط ترول ساخته شد و همچنین ابزارهای دیگر را نیز توسعه داد.

انواع شاخه های سنگ نوردی:

سنگنوردی داخل سالن: 

نوعی سنگنوردی که داخل سالن با استفاده از سازه های مصنوعی، که توسط افراد ساخته شده انجام می گیرد. این شاخه از سنگنوردی در دسترس ترین و بهترین روش برای شروع سنگنوردی و کسب تجربه برای سنگنوردی طبیعی است. در سالن ها محیط کنترل شده است و هیچی خطری ندارد و خبری هم از برف و باران نیست بنابراین یک فرصت عالی برای پیشرفت و رفتن به دل طبیعت است.

جالب است بدانید در سال ۱۹۸۷ اولین سالن سنگنوردی در ایالت واشنگتن، شهر سیاتل بنام ورتیکال تاسیس شد. در دهه ۱۹۳۰ در ایالت واشنگتن دیوار شرمان از جنس سنگ و بتن برای آموزش سنگنوردی ساخته شد. در دهه ۱۹۶۰ نیز در دانشگاه لیدز انگلستان نخستین دیوار سنگنوردی مصنوعی آجری بنا شد. بعدها در آمریکا از رزین پلی اورتان برای ساخت دیوارها استفاده شد.

سنگنوردی سرطناب (lead)
عمده ترین گرایش سنگنوردی سالنی است و می‌توان گفت سبک استقامتی سنگنوردی است که ورزشکار با درنوردیدن مسیری طولانی و استقامتی با حدود حداقل20 گیره سنگنوردی (در مسابقات سنگنوردی تعداد گیره ها حدود 60 عدد گیره میباشد) خود را به چالش می کشد. حداقل تعداد لازم برای یک صعود سرطناب دو نفر می باشد یک نفر به عنوان حمایت چی و یک نفر صعود کننده. صعود کننده سرطناب را با گره هشت به خود متصل میکند و حمایتچی ادامه طناب را داخل ابزار قفل شونده (giri giri) می اندازد و به هارنس خود متصل میکند تا در صورت سقوط صعودکننده را مهار کرده و شوک ناشی از آن را نیز خنثی کند. صعود کننده در حین صعود طناب خود را داخل میانی ها (quick draw) می اندازد (اولین کوئیک درا در ارتفاع سه متر می باشد) تا در صورت سقوط یا اتمام صعود توسط آخرین میانی مهار میگردد. در مسابقات lead امتیاز صعود کننده بر اساس تعداد گیره های لمس شده توسط شرکت کننده می باشد. در این نوع دیواره های صخره نوردی شکل و عوارض دیواره تعداد گیره و شیب ها میتواند بسته به ارتفاع سالن یا فضای باز و بسته بودن دیواره و عوامل دیگر متفاوت اجرا گردد. در این گرایش افراد مبتدی میتوانند در ابتدای تمرینات خود بسته به نظر مربی صعود خود را به صورت قرقره انجام دهند. به این صورت که در حین صعود نیازی به انداختن میانی ها در مسیر وجود ندارد و طناب از قبل توسط مربی داخل کارگاه بالا انداخته شده است و صعود کننده در هر جای مسیر که بخواهد از صعود دست بکشد میتواند روی هارنس(کمربند ایمنی) خود بنشیند و حمایتچی او را به آرامی فرود بیاورد. در عکس زیر میتوانید نمونه ای از دیواره سرطناب که طراحی و تولید آن توسط گروه بامداد انجام گردیده را ببینید.

بولدرینگ (Bouldering):

در دهه ۵۰ سبک بولدرینگ توسط پروفسور جان گیل که ژیمیناست هم بود، ظهور کرد. او گچ ژیمناستیک را نیز وارد این عرصه ورزشی کرد. بولدرینگ شکل خاصی از صخره نوردی است که روی سنگ های کوتاه تر و تخته سنگ ها از ۵ تا ۶ متری و بدون طناب و صعود مسیرهای بسیار کوتاه (تا ۱۵ حرکت) ولی بسیار تکنیکی و مهارتی انجام می گیرد. این شاخه سنگنوردی با حداقل تجهیزات نیاز قابل انجام است و به طناب هم جهت حمایت احتیاجی نیست و در عوض از تشک‌های مخصوص استفاده می‌شود. تمرینات این شاخه از سنگنوردی در سالن یکی از بهترین راهها برای تسلط یافتن به تکنیک های سنگنوردی حرفه ای و استفاده در طبیعت می باشد.

نکات ایمنی بولدرینگ:

• حتما قبل از شروع بدن خود را گرم کنید و حرکات کششی انجام دهید. انگشتان، بازو ها، گردن، پاها، پشت، ساق و همه بدن خود را بکشید و ضربان قلب خود را با دست زدن به گیره ها بالا ببرید.
• حواستان باشد به هیچ عنوان پشت یا زیر کسی که در حال کار کردن روی مسیر است، حرکت نکنید.
• قبل از صعود به تشک یا محل افتادن احتمالی خود دقت کنید، زیرا چیز کوچکی مثل کارابین یا حتی کیسه پودر می تواند در هنگام افتادن فرد مشکل ایجاد کند.
• هنگام افتادن یادتان باشد با خم کردن زانو و افتادن به پشت نیرو را به خوبی مهار کنید. در اینجا مانند یک نینجا عمل کنید و سعی کنید خودتان نیرو را دفع کنید و دایما متکی به تشک نباشید.
• از بازی کردن با گوشی و صحبت های متفرقه خودداری کنید و سعی کنید در مواقع تمرین جدی باشید زیرا اگر قصد پیشرفت به صورت حرفه ای در این رشته را دارید تمرینات بولدرینگ بهترین روش برای شماست.
• مسیرهای بولدر معمولا در زبان انگلیسی مساله خوانده می شوند، پس در این شاخه هدف بالا رفتن از یک مسیر نیست بلکه حل یک مساله است. پس صبور باشید و از فرآیند حل مساله لذت ببرید.
• در این شاخه و به طور کلی رشته صخره نوردی توان افراد با هم متفاوت است و هر سنگنورد قوت ها و ضعف های خاص خود را دارد پس هرگز خود را با دیگران مقایسه نکنید و سعی کنید با تمرکز بر روی ضعف های خود آن ها را به نقاط قوت خود تبدیل کنید.
• چرخه های تمرین را رعایت کنید، بدین معنا که ابتدا با ۴ مسیر آسان گرم کنید، بعد از آن روی ۴ مسیر متوسط کار کنید و در آخر به سراغ ۴ مسیر سخت تر و پر چالش تر بروید. عمل کردن طبق این روش هم تکنیک های زیادی را پوشش می دهد و هم از دم کردن عضلات جلوگیری می کند.
• قبل از صعود تمرکز کنید، فکر کنید، یک طرح بریزید و تصمیم بگیرید که پاها و دستهای خود را چطور حرکت بدهید و سپس آن را به عمل تبدیل کنید.
• ترس از سقوط یه مانع بسیار مهم در عملکرد کوهنوردان و صخره نوردان است اما این را بدانید که این رشته بر خلاف غرایز طبیعی ماست و شکست های ابتدای کار برای همه وجود دارد ولی هنر این است که از شکست و افتادن نترسید و ناامید نشوید. از کم شروع کنید و به تدریج با تمرین به مهارت های خود اضافه کنید تا در نهایت از صعود در طبیعت لذت ببرید.

سنگنوردی سنتی (Trad Climbing):

سنگنوردی ترد یا ابزارگذاری که به صعود سنتی یا تردیشنال نیز معروف است، شاخه ای از سنگنوردی است که همیشه در فضای باز و بر روی یک صخره واقعی انجام می شود یعنی جایی که هیچ بولتی از قبل زده نشده و شما خودتان مسیر را ایجاد می کنید و به جای استفاده از میانی های ثابت از پیش تعیین شده از ابزارگذاری مانند میخ و فرند و کیل و… استفاده می شود.

در سنگنوردی ترد ذهن فرد درگیر ابزار گذاری است، پس شما به عنوان یک سنگنورد ترد باید در یافتن مسیر خبره باشید. همچنین دانش فنی لازم در مورد کارگاه ها و تجهیزات و مهارت ایجاد آنها را داشته باشید. در این روش میانی ها توسط نفر سرطناب گذاشته می شوه و معمولا توسط نفر دوم جمع می شوند

سنگنوردی اسپرت (Sport Climbing):

سنگنوردی اسپرت از عمومی ترین شاخه های سنگنوردی است که کاملا بر روی توان فیزیکی و بدنی فرد تمرکز دارد و از صعودهای کوتاه (میانگین ۲۵ متر) تشکیل شده که با کمک طناب از زمین صورت می گیرد. سنگ‌نورد اسپرت برای صعود فقط باید بولت‌ها را دنبال کند. در این شاخه شما متکی به توان بدنی خود هستید و می توانید با مقدار کمی دانش کار با طناب و تجهیزات دیگر و شناخت بعضی گره ها در سالن یا فضای باز آن را انجام دهید.

سنگنوردی در طبیعت:

شاخه ای از سنگنوردی است که در طبیعت بر‌روی دیواره‌ها و صخره‌های طبیعی انجام می‌شود. سنگنوردی در طبیعت با سنگنوردی در سالن بسیار متفاوت است، زیرا همه چیز حتی فضای آن فرق دارد، پس آن را خیلی جدی بگیرید. نکات زیر را در سنگنوردی طبیعت همواره رعایت کنید تا صعود خاطره انگیزی داشته باشید:

• یادتان باشد حتی بزرگترین کوهنوردان و صخره نوردان ممکن است اشتباه کنند، پس مهم نیست که با چه کسی در حال صعود هستید گره خود و گره هم طنابتان را مرتب چک کنید.
• قبل از شروع حتما کفش های خود را پاک کنید و مطمئن شوید خاکی نیستند، زیرا کفش خاکی از چسبیدن مناسب کفش به خصوصی در تکنیکی مثل اسمیرینگ جلوگیری می کند.
• همیشه متواضع و مهربان باشد، همان طور که طبیعت با ما مهربان رفتار می کند. لبخند بزنید سلام کنید و انتقال دهنده حس خوب به همراهانتان باشید.
• حمایت کردن در صخره نوردی طبیعت بسیار مهم است و حتی می توان گفت جان دیگران در دستان شما حمایت چی است، زیرا ترس و استرس در این شرایط بسیار بالاست پس تمرکز کنید و حواستان را کاملا به فرد صعود کننده بدهید تا او نیز با اطمینان به حمایت شما بر ترس و استرس خود غلبه کند و مسیر را با موفقیت بالا برود. چک کردن صعود کننده در زمان انداختن میانی و … از وظایف یک شما به عنوان حمایت چی مسلط است. همچنین دقت کنید که مسیر نفر سرطناب در صورت سقوط چگونه خواهد بود.
• در مسیرها معمولا با میانی ها و کارگاهایی از قبل مواجه می شوید که توسط افراد قبل از شما با هزینه شخصی برای استفاده همه قرار داده شده پس با احترام با آنها برخورد کنید، زیرا اینها چیزی جز عشق به طبیعت نیست.
• بولت ها برای سال ها در طبیعت زیر برف و باران و باد بوده اند، پس احتمال پوسیدگی آنها بالاست. بنابراین قبل از فشار آوردن روی میانی های موجود در مسیر مانند رول بولت و میخ… از میزان استحکام آنها مطمئن شوید.
• خلاقیت با این رشته ارتباط مستقیمی دارد، پس شما هم خلاق باشید. روش صعود افراد دیگر لزوما روش مناسب شما نمی باشد، پس ذهن خود را باز و آزاد نگه دارید، سپس با تکنیکی که برایتان مناسب است عمل کنید.
• همیشه نکات ایمنی را رعایت کنید. این ورزش زیبا و هیجانی خطرناک هم هست، آن هم در صورتی که به نکات ایمنی بی توجه باشید. در شناخته شده ترین مسیرهای صعود هم احتمال ریزش سنگ هست زیرا با طبیعت سرو کار داریم که همیشه ما را غافلگیر می کند. ریزش مقدار کمی از خاک از زیر پای نفر بالایی یا کنده شدن یک گیره پوسیده می تواند به شدت دردسرساز و خطر آفرین باشد. پس همیشه هوشیار باشد.

صخره نوردی چند طوله: 

این نوع از صخره نوردی که به شکل ترد یا اسپرت انجام می شود. بدین صورت که صعودکنندگان تا جایی که بتوانند به عنوان یک طول طناب صعود کرده و کارگاه می زنند، بعد از آن نفر دوم صعود کرده و میانی ها را جمع آوری می کند و همینطور طولها پشت سر همدیگر صعود می شوند.

دیواره‌نوردی (Big Wall Climbing):

صعود به دیواره های طبیعی بلند چند مرحله‌ای است که با ابزارگذاری به بالای دیواره‌های مرتفع (چندین طول طناب) انجام می شود و معمولاً در زمانی بیش از یک روز صورت می گیرد.

قوانین سنگنوردی

هر رشته ورزشی یک سری قوانین مخصوص به خود دارد که باید رعایت شوند. سنگنوردی از این قاعده مستثنی نیست. در ادامه با یک سری قوانین مربوط به آن آشنا می‌شویم:

• بررسی سنگ با نگاه: در ابتدای مسیر صعود با بررسی سنگ‌ها می‌توان مسیر مناسب را تخمین زد.
• نقش و وظیفه دست و پا: در زمان صعود پاها برای تحمل وزن و از دست‌ها برای ایجاد تعادل استفاده می‌شود.
• داشتن سه نقطه اتکا: برای حفظ تعادل و استقامت بالاتر از سه نقطه اتکایی که یک دست و دو پا یا دو دست و یک پا باشند، استفاده می شود.
• استفاده از نوک کفش هنگام صعود: استفاده از نوک کفش باعث کاهش وزن روی گیره‌ها، کنترل بهتر وزن، حفظ فاصله اصولی با سنگ و دید مناسب می شود.
• رعایت فاصله مناسب: برای دید بهتر به گیره ها و تغییر جهت باید بدن فاصله مناسبی از سنگ ها داشته باشد که نه نزدیک و نه دور به سنگها باشد.
• صعود نردبانی: همانند بالا رفتن از نردبان دست‌ها و پاها در امتداد بدن قرار می‌گیرند و هنگام حرکت یک پا مستقیم و پای دیگر از زانو خم است و حرکت رو به بالا انجام می شود.
• رعایت فاصله عرضی دست و پاها: هنگام صعود برای حفظ تعادل، دست‌ها و پاها به اندازه‎‌ی عرض شانه باز می شوند.
• قیچی نکردن دست و پا: این حالت شبیه به ضربدر است و چون وزن بدن به سمت مخالف گیره ها تمایل دارد و بر هم زننده‌ی تعادل است، بنابراین توانایی ایستایی بسیار کم است.
• قرار گرفتن درست طناب حمایت: برای حفظ تعادل، زمانی که به صورت افقی سنگنوردی می کنید، باید طناب سمت سنگ و مخالف جهتی که حرکت می‌کنید قرار بگیرد و زمانی که صعود می‌کنید طناب حمایت باید در بین دست‌ها قرار بگیرد.
• روش تعویض دست و پا: ابتدا از استحکام گیره ها اطمینان حاصل کنید، سپس دست آزاد را به‌ جای دست ثابت قرار دهید و همین امر را برای پاها تکرار کنید یا می توان ابتدا دست آزاد را روی دست ثابت قرار داد و سپس دست زیری را برداشت که برای پاها نیز همین امر تکرار می شود.
• شرایط عمومی صعود: صعودی موفق خواهد بود که با تکنیک و حداقل انرژی انجام شود.

اصطلاحات سنگنوردی

• دستگاه آبالاکو ترد (Abalakov Thread): به کمک این وسیله که به V-Thread هم معروف است شخص می تواند در شرایط یخ‌زدگی فرود بیاید.
• آپلاین استارت: صبح زود بهترین موقعیت یخ و برف در آلپ است که کوهنوردان از این فرصت استفاده می کنند. در این حالت به صف کوهنوردان دیگر نیز برخورد نمی‌کنند.
• آبسیل: راپل نام دیگر این ابزار است که برای فرود استفاده می شود.
• لنگر: نصب تجهیزاتی برای تحمل وزن بالای طناب
• اسندر: برای صعود از طناب بکار می‌رود.
• باشی (Bashie): این ابزار از جنس مس ساخته شده است که در شکاف کوه فرو می رود.
• حمایت: این روش با طناب پیچیدن یا وسیله ای که افزایش دهنده اصطکاک باشد، مانع از سقوط سنگنورد می‌شود.
• بیواک: به اردو زدن میان کوه‌نوردی حتی هنگامی که مکان مناسبی جهت استراحت وجود ندارد، گفته می شود.
• بولارد: به برآمدگی سنگی یا یخی که بتوان در آن نقطه حمایت ایجاد کرد گفته می‌شود.
• بلدرینگ: به سنگ نوردی روی تکه سنگهای کوتاه گفته می‌شود.
• پیچ: جهت نصب چوب لباسی صخره را سوراخ می کند و یک پیچ در آن سوراخ ایجاد می‌شود.
• سطل: دستگیره ای بسیار بزرگ
• دست انداز: به سریع حرکت دادن دست از یک تکیه گاه به تکیه گاه دیگر گفته می شود.
• تخته کامپاس: به نوهی صخره‌نوردی‌ که بدون استفاده از پا انجام شود، گفته می شود.
• کارابین: به حلقه های فلزی و قلاب هایی که طناب را به محل اتکا متصل می کند، گفته میشود.
• چاس: صخره های فشرده یا شکننده
• برش: به عمل اتصال به لنگر گفته می شود.
• خم: هنگامی که تکیه‌گاه را با حداکثر نیروی ممکن بکشیم از این اصطلاح استفاده می شود.
• چین: به جایی که فقط توسط نوک انگشتان قابل نگهداریست، می‌گویند.
• دشوار: به سخت‌ترین قسمت کوه‌نوردی می‌گویند.
• لنگر مقاوم: لنگری که جهت محافظت در زیر یخ یا برف دفن شده باشد به این اصطلاح معروف است.
• کف: زمین
• دیسندر: افراد برای فرود به صخره از این وسیله استفاده می کنند.
• تکنیک طناب دوتایی: به تکنیکی می گویند که در صعود به قله، از دو طناب مجزا استفاده شود.
• داینو: جهت گرفتن یک تکیه گاه پرش یا جهشی انجام می شود که به آن داینو می گویند.
• زانو های الویس: یعنی هنگامی که زانوهای کوهنوردان خسته می شود.
• کوهنوردی عمودی: به صخره نوردی عمودی با استفاده از گیره های انگشت می گویند.
• طناب ثابت: اگر نقطه اتصال یک طناب ثابت باشد آنگاه آنرا طناب ثابت می نامند.
• متزلزل: به موقعیتی که از پا نه برای فشار دادن بلکه برای تعادل استفاده می شود، می گویند.
• فلش: به صعود موفق با اولین تلاش گفته می شود.
• صعود آزاد: به صعود کردن عاری از هرگونه طناب یا کمکی گفته می شود.
• سراشیبی: جهت کسب موفقیت بهتر از دیوار شیب‌دار یخی استفاده می شود.
• گراول: به استفاده از تکنیک‌ها و مهارت‌های سطح پایین گفته میشود.
• گومبی: این نام برای کوهنورد عجول یا تازه‌کار است.
• مهار: کمربندی که اجازه آویزان شدن از طناب را به صخره‌نورد می دهد، مهار نام دارد.
• تونل: به تندباد ناگهانی که روی صخره ها رخ می دهد، می گویند.
• های بال: به سقوط یک تخته سنگ گفته می شود.
• تکیه‌گاه: جایی که هنگام کوهنوردی به آن تکیه می دهند.
• گرفتگی: هنگامی که قسمتی از بدن را در شکاف کوه قرار داده ایم، از این اصطلاح استفاده می شود.
• کوهنورد راهنما: به کوه‌نورد با تجربه‌ای که طناب‌ها و قلاب‌های محافظ را متصل می کند، گفته می‌شود.
• استراحت دست: زمانی که در کوهنوردی به دست احتیاجی نباشد و فقط از پا استفاده شود، آنگاه دست استراحت می کند.
• جای دست: جایی کوچک که انگشتان دست به آن تکیه می دهند.
• پوست انداختن: سقوط کردن
• پاندول: برای نگهداری خود، از اطراف تاب خوردن را پاندول می نامند.
• میخ: به میله های فلزی بلندی که مانند لنگر داخل برف گیر می کنند، گفته می‌شود.
• پک لوازم: به مجموعه لوازمی که هنگام صعود حمل می‌شوند گفته می شود.
• محوطه فرار: به قسمت فوق العاده خطرناک مسیر گفته می‌شود.
• سنگریزه: صخره های کوچکی که به آسانی می شکنند.
• نیم طناب: بیشتر در یخنوردی در مسیر‌های تیز و خطرناک استفاده می‌شود.
• گیر انداختن خود: جهت جلوگیری از سقوط هنگام بهمن، تبر را در یخ فرو میبریم و خود را گیر می‌اندازیم.
• پایان نوک: انتهای طنابی، که به کوهنورد راهنما متصل است.
• شل: به آن قسمت از طناب کوهنوردی که کشیده نمی‌شود گفته می‌شود.
• اسپرگ: به دستگیره‌ای گفته می‌شود که انگشتان در آن جهت مخالف دارند.
• نوک: بالاترین نقطه یک قله است.
• تراورس: به حرکت افقی در حین بالا رفتن از کوه گفته می‌شود.